الزام انجام تعهد

قرارداد در ذات خود، به این دلیل تنظیم می شود که دو طرف را متعهد به انجام یا ترک فعلی نماید. لذا، ایفای تعهد ، وظیفه قانونی منتج شده از عقد قرارداد است که باید مد نظر قرار گرفته شود.

در حقوق به فردی که ملزم به انجام یا ترک فعلی در برابر طرف مقابل را بر عهده می گیرد، “متعهد“ می گویند. طرف مقابل که تعهد به سود او می باشد “متعهدله“ و فعل لازم الاجرا در تعهد، “متعهد به“ نامیده می شود.

اصل الزام به ایفای تعهد

قانونگذار در ماده ۲۱۹ قانون مدنی عنوان می کند: “عقودی که بر طبق قانون واقع شده باشد، بین متعاملین و قائم مقام آنها لازم الاتباع است، مگر اینکه رضای طرفین اقاله یا به علت قانون فسخ شود”. همین ماده، صراحتاً لزوم انجام تعهدات را به لحاظ قانونی عنوان می کند.

لازم به ذکر است که این الزام، تنها در ارتباط با متعهد نیست بلکه وراث وی را نیز پس از فوت، ملزم به ادامه اجرای تعهدات می نماید

به طور کلی ۲ رکن برای طرح دعوای الزام به ایفای تعهد وجود دارد:

رکن اول) وجود یا عدم وجود تعهد

باید تعهداتی از نوعی قراردادی، عرفی یا قانونی وجود داشته باشد که این تعهدات می توانند ناشی از قرارداد دیگری بوده یا به صورت مستقل ایجاد شده باشند.

رکن دوم) عدم انجام به تعهد

احراز رکن دوم معمولاً با روش های زیر انجام می پذیرد:

1. اقرار خوانده دعوا به عدم انجام تعهدات؛
2. تأییدیه کارشناسی با دستور دادگاه به انجام بررسی های کارشناسی به دلیل فنی بودن موضوع دعوا؛
3. استناد به شهادت شهود

با توجه به ارکان فوق و مراحل ذکر شده، به طور معمول رسیدگی به دعاوی الزام به ایفای تعهد در دادگاههای حقوقی صورت می گیرد.